در همه نقاط استان‌هاي شمالي کشور اين رشته فعال است، اما مواد اوليه آنها از گياهان متفاوت به‌دست مي‌آيد، به‌طوري که در گيلان از دو نوع گياه \"لي\" و \"سوف\" و در مازندران از \"واش\" و \"گاله\" استفاه مي‌شود.
حصيربافي از هنرهايي است که قدمت چند هزار ساله دارد و محل پيدايش آن در کشور مشخص نيست، اما باستان‌شناسان آثار حک شده حصير را روي تکه‌هاي سفال و تکه‌هاي گچ مربوط به 6 هزار سال قبل پيدا کرده‌اند.
\"خسرو رفيعيان\" معاون صنايع‌دستي و هنرهاي سنتي استان گيلان گفت: تعاوني و اتحاديه حصيربافان در گيلان فعاليت بسيار زيادي داشته و کشورهاي حاشيه خليج‌فارس از اين محصولات به خصوص کلاه‌هاي حصيري استقبال چشمگيري داشتند.
وي افزود: بسياري از رستوران‌هاي سنتي و چايخانه‌ها در پايتخت تزئينات اصلي خود را حصيربافي قرار داده و مشتريان اصلي هنرمندان اين حوزه به‌شمار مي‌روند.
اين گزارش مي‌افزايد، زنان بندرانزلي، نمازيان و آبکنار در بافت حصير شهرت دارند و حصير توليدي آنها علاوه بر مرغوبيت نقش‌هاي بسيار خلاقانه‌اي را در خود جاي داده است.
شيوه بافتن حصير به اين صورت است که چهار تير چوبي را به شکل مستطيل داخل زمين مي‌کوبند و بعد از آن نخ‌هاي کنفي مي‌بندند، نخ‌ها از بين سوراخ‌هاي \"پلار\" يا \"ووه\" که تخته‌اي به پهناي حدود 18 تا 20 سانتيمتر و طول يک متر و قطر 3 سانتيمتر است و حکم شانه را دارد عبور داده مي‌شود.
حصيرباف هنگام بافتن، هر بار که \"لي\" يا \"ني\" را از رديف نخ‌ها عبور مي‌دهد براي محکم کردن آن پلار را مي‌کوبد و اين کار تا جايي ادامه مي‌يابد که حصير به پايان برسد و آماده برچيدن شود، سپس زايده‌ها را چيده و حصير را جمع مي‌کنند.
بنابراين گزارش، بسياري از هنرمندان گيلاني شرکت‌کننده در نمايشگاه‌هاي کشور که به هنر حصيربافي مشغولند، غرفه‌هاي برگزيده را به نام خود ثبت کرده‌اند.
M/112
انتهای پیام/
